Είναι ο Άσαντ δικτάτορας;
"Ο Άσαντ είναι ένας δικτάτορας". Ακούμε συχνά, στις ειδήσεις, και σε κατ' ιδίαν συζητήσεις. Πιστεύετε πως ένας δικτάτορας είναι υποχρεωτικά κάτι το κακό;
Η λέξη "δικτάτορας" προέρχεται από την αρχαία Ρώμη από το λατινικό "dictō", στα Αγγλικά "dictate" που στα Ελληνικά
Αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Αν ένας ηγέτης έχει γνήσια καλές προθέσεις για το λαό του και απολαμβάνει την στήριξή του, μια "καλοήθης δικτατορία" έχει πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με ένα σύστημα όπου ο ανώτατος αξιωματούχος εναλλάσσεται κάθε περίπου 4 χρόνια.
Για παράδειγμα, ένα σύστημα βραχείας θητείας προτιμά τους βραχυπρόθεσμους στόχους.
Ο Ισλανδός Γκρίμσον σίγουρα δεν κατέχει την "απόλυτη εξουσία".
Για παράδειγμα ο Μουαμάρ Καντάφι, που ηγήθηκε της Λιβύης για 42 χρόνια πριν δολοφονηθεί, σίγουρα κατείχε πολύ μεγαλύτερη εξουσία από κάποιον σαν τον Γκρίμσον.
Ο Άσαντ είναι εξαιρετικά δημοφιλής στη Συρία, αλλά το γεγονός αυτό δεν αναγνωρίζεται από τα Δυτικά ΜΜΕ ή τους πολιτικούς. Ο λόγος είναι απλός: οι ΗΠΑ θέλουν να φύγει από τη μέση ο Άσαντ.
Προκειμένου να το πετύχουν, έχουν ξεκινήσει την εκπαίδευση τρομοκρατών, εξοπλίζοντας και χρηματοδοτώντας τους ώστε να κάνουν στην Συρία ότι έκαναν και στη Λιβύη.
Το να δίνεται τέτοια υποστήριξη σε οποιαδήποτε αντιπολίτευση μιας ξένης χώρας είναι αξιωματικά κάτι το εντελώς αντιδημοκρατικό. Ακόμα και η υπόνοια πως είναι κάτι αποδεκτό να πεις σε μια άλλη χώρα πως ο δημοκρατικά εκλεγμένος τους ηγέτης "πρέπει να φύγει από την μέση" θα έπρεπε να αποτελεί προσβολή στην νοημοσύνη κάθε σκεπτόμενου ατόμου σε αυτό τον πλανήτη.
Αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του υποτιθέμενου θεμελίου της δημοκρατίας: της θέλησης του λαού. Και δεν είναι μόνο αυτό.
Η "αντιπολίτευση" που η Δύση υποστηρίζει στη Συρία είναι κυριολεκτικά τρομοκράτες!
Αν διεξαχθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα ξανά εκλογές στη Συρία, θα αποτελέσουν ακόμα ένα καίριο χτύπημα στον πόλεμο κατά του ιμπεριαλισμού και της τρομοκρατίας των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ.
Όλοι οι σημαίνοντες Δυτικοί πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι να επαναλαμβάνουν μηχανικά τα εγκεκριμένα επιχειρήματα: "ο Άσαντ είναι δικτάτορας. Σκοτώνει τον ίδιο του το λαό.
Πρέπει να φύγει".
Φυσικά ψεύδονται και διαστρεβλώνουν την αλήθεια.
Αλλά με την Ρωσία και τη Συρία να βρίσκονται στο επίκεντρο των ειδήσεων, είναι μια τέλεια συγκυρία για μια ελεύθερη και δημοκρατική εκλογική διαδικασία στη Συρία.
Ο Άσαντ γνωρίζει πως θα νικήσει, γιατί απολαμβάνει τα υψηλά επίπεδα δημοτικότητας που έχει και ο Πούτιν μέσα στην χώρα του.
Τι θα μπορέσουν να πουν οι ΗΠΑ μετά από κάτι τέτοιο; Θα πρέπει ανοιχτά να αρνηθούν ότι υποστηρίζουν την δημοκρατία στη Συρία -στο όνομα της δημοκρατίας στη Συρία. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα βρεθούν μπλεγμένοι στον ιστό που υφαίνουν με τα ίδια τους τα ψέματα.
Η Ρωσία και η Συρία τους έχουν ήδη εκθέσει αποκαλύπτοντας πόσο ξεδιάντροποι δολοφονικοί υποκριτές είναι ωθώντας τους να υπεραμυνθούν ανοιχτά τους τρομοκράτες που επιχειρούν στη Συρία.
Ο Πούτιν προσέφερε μια ευκαιρία στους Αμερικάνους (ακόμα και τώρα τους δίνει ευκαιρίες, όπως ακριβώς και ο Καίσαρας έδωσε στους εχθρούς του ευκαιρίες να συνετιστούν, μέχρι τέλους). Αν θέλουν πραγματικά να πολεμήσουν την τρομοκρατία, ας βοηθήσουν λοιπόν.
Αλλά δεν πρόκειται να το κάνουν. Και αυτό γιατί δεν μπορούν. Δεν είχαν ποτέ σκοπό τους να πολεμήσουν την τρομοκρατία. Στην πραγματικότητα, την υποστηρίζουν ενεργά, δημιουργώντας και αξιοποιώντας τον τρόμο διαχρονικά.
Και τώρα το γεγονός αυτό γίνεται τόσο ξεκάθαρο ώστε να μπορεί να το δει όλος ο κόσμος. Και αυτό είναι καλό για την πραγματική ελευθερία και την δημοκρατία.
Σχόλιο: Ο Άσαντ και ο Πούτιν που συχνά στιγματίζονται από τα Δυτικά αλλά και τα Ελληνικά ΜΜΕ ως "δικτάτορες" έχουν στην πραγματικότητα εκλεγεί από τους λαούς τους με πραγματικά ποσοστά 41.5% και 65% αντίστοιχα.
Παράλληλα, το πραγματικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 είναι μόλις 20% επί του συνόλου των ψηφοφόρων.
Δηλαδή μόνο 1 στους 5 Έλληνες ψήφισαν τον Τσίπρα για πρωθυπουργό. Και αυτό για να εφαρμόσει το σκληρότερο Μνημόνιο και την χειρότερη λιτότητα που γνώρισε ποτέ η σύγχρονη Ελλάδα. Και αυτό σε απόλυτη αντίθεση με την ξεκάθαρη (και δεσμευτική) λαϊκή εντολή του δημοψηφίσματος του Ιουλίου που είπε ΌΧΙ σε αυτή την πολιτική γενοκτονίας, αλλά και σε πλήρη αντίθεση με την αντιπολιτευτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ όλα τα προηγούμενα Μνημονιακά χρόνια.
Με ποιο δικαίωμα λοιπόν επικαλούνται κάποιοι την "δημοκρατία" σε χώρες όπως η νέο-αποικιακή Ελλάδα του σήμερα, για να κάνουν κριτική σε άλλες χώρες των οποίων οι ηγέτες έχουν τουλάχιστο την ξεκάθαρη στήριξη των πολιτών τους;
Η υποκρισία είναι ξεκάθαρη.
Harrison Koehli
μεταφράζεται "υπαγορεύω", δηλαδή "καθορίζω", όπου η θέση του δικτάτορα καταλαμβάνονταν από κάποιον για μια περίοδο 6 μηνών αρχικά, με τον αποκλειστικό σκοπό να φέρει εις πέρας κάποιο συγκεκριμένο καθήκον.
Ο Γάιος Ιούλιος Καίσαρας τροποποίησε τον χρόνο αυτής της θητείας κάνοντάς την ετήσια, πριν ψηφιστεί ως dictator perpetuo - ισόβιος δικτάτορας.
Όπως και με κάθε δημόσιο αξίωμα, μπορεί να γίνει κατάχρηση αυτής της θέσης, όπως το παράδειγμα του Σύλλα στην αρχαία Ρώμη.Αλλά αυτό δεν συμβαίνει πάντα. Αν ένας ηγέτης έχει γνήσια καλές προθέσεις για το λαό του και απολαμβάνει την στήριξή του, μια "καλοήθης δικτατορία" έχει πολλά πλεονεκτήματα σε σχέση με ένα σύστημα όπου ο ανώτατος αξιωματούχος εναλλάσσεται κάθε περίπου 4 χρόνια.
Για παράδειγμα, ένα σύστημα βραχείας θητείας προτιμά τους βραχυπρόθεσμους στόχους.
Ποιος ο λόγος να υπάρξει μακροπρόθεσμος προγραμματισμός όταν πρόκειται κάποιος να είναι εκτός εξουσίας σε μερικά χρόνια;
Αυτό είναι το πρόβλημα που αντιμετώπισε και ο Καίσαρας: οι εχθροί του από την αντιδραστική αριστοκρατική ολιγαρχία ήταν σε θέση να ακυρώσουν κάθε νόμο ή σχέδιο που είχε εκπονήσει όσο αυτός βρίσκονταν στην εξουσία.
Και έτσι τι νόημα έχει υπό αυτές τις συνθήκες να προσπαθεί κανείς να φέρει θετικές και διαχρονικές αλλαγές στην διακυβέρνηση;
Εφόσον ένας ηγέτης συνεχίζει να παίρνει σοφές αποφάσεις που ευνοούν τους πολίτες, γιατί να μην παραμείνει στην εξουσία όσο το δυνατόν περισσότερο, αντί να αντικατασταθεί μετά από κάποια χρόνια από την μετριότητα ενός εταιρικού λακέ;
Έτσι αν και ο όρος είχε ένα πολύ συγκεκριμένο νόημα στην αρχαία Ρώμη, στις μέρες μας τείνει να προκαλεί άμεσα εικόνες ενός "κακού δικτάτορα": συνήθως κάποιου που κυβερνά ισοβίως (ή τουλάχιστο για δεκαετίες), αποκτά μεγάλη εξουσία, και κυρίως καταπιέζει τον λαό του.
Αν αυτός είναι ο ορισμός που δίνετε, τότε σίγουρα, ένας δικτάτορας είναι κάτι κακό απλά και μόνο επειδή εξ' ορισμού αυτό το άτομο το θεωρούμε πως είναι είναι κακό.
Αλλά είναι κάτι κακό, θεωρητικά, να υπηρετεί κάποιος ισοβίως ή να αποκτά μεγάλη εξουσία;
Ακόμα και στις Δυτικές "δημοκρατίες" είχαμε ηγέτες που κατείχαν την εξουσία για μεγάλα χρονικά διαστήματα.
Στον Καναδά, οι πρωθυπουργοί Γουίλιαμ Λυόν Μακένζι Κινγκ και ο σερ Τζον Α. Μακντόναλντ θήτευσαν για 21.5 και 19 χρόνια αντίστοιχα. Πιο πρόσφατα, ο πατέρας του νυν πρωθυπουργού Πιέρ Τρουντώ, θήτευσε για 15.5 χρόνια.
Σήμερα, ο Σύρος Μπασάρ Αλ Άσαντ βρίσκεται στο αξίωμα του προέδρου για λίγο παραπάνω από 15 χρόνια. Ο Ρώσος Βλαντιμίρ Πούτιν έχει υπηρετήσει είτε ως πρόεδρος, είτε ως πρωθυπουργός για λίγο περισσότερο από 16 χρόνια.
Ο Ισλανδός Όλαφουρ Ραγκνάρ Γκρίμσον είναι πρόεδρος για περισσότερο από 19 χρόνια.
Το γεγονός αυτό καθιστά την Ισλανδία ένα δικτατορικό καθεστώς; Αν ναι, τότε κάτι κάνουν σωστά.
Μόλις πρόσφατα, φυλάκισαν ακόμα 26 τραπεζίτες για τον ρόλο τους στην οικονομική κρίση του 2008.
Καλή τύχη σε όσους περιμένουν αντίστοιχη απονομή της δικαιοσύνης σε οποιαδήποτε από τις λεγόμενες "μεγαλύτερες δημοκρατίες του κόσμου".
Το γεγονός αυτό καθιστά την Ισλανδία ένα δικτατορικό καθεστώς; Αν ναι, τότε κάτι κάνουν σωστά.
Μόλις πρόσφατα, φυλάκισαν ακόμα 26 τραπεζίτες για τον ρόλο τους στην οικονομική κρίση του 2008.
Καλή τύχη σε όσους περιμένουν αντίστοιχη απονομή της δικαιοσύνης σε οποιαδήποτε από τις λεγόμενες "μεγαλύτερες δημοκρατίες του κόσμου".
Για παράδειγμα ο Μουαμάρ Καντάφι, που ηγήθηκε της Λιβύης για 42 χρόνια πριν δολοφονηθεί, σίγουρα κατείχε πολύ μεγαλύτερη εξουσία από κάποιον σαν τον Γκρίμσον.
Και σε αντίθεση με την εικόνα που μας παρουσιάζεται στην Δύση, είχε ουσιαστικά δημιουργήσει ένα ουτοπικό κράτος συγκρινόμενο με οτιδήποτε άλλο στον πλανήτη: προσιτή στέγαση, δωρεάν ηλεκτρικό ρεύμα, παιδεία και υγεία, τεράστια δημόσια έργα και άλλα.
Φυσικά, η Λιβύη δεν έχει πλέον τίποτε από όλα αυτά.
Φυσικά, η Λιβύη δεν έχει πλέον τίποτε από όλα αυτά.
Το ΝΑΤΟ και οι ΗΠΑ την κατέστρεψαν στο όνομα της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Ο Άσαντ είναι εξαιρετικά δημοφιλής στη Συρία, αλλά το γεγονός αυτό δεν αναγνωρίζεται από τα Δυτικά ΜΜΕ ή τους πολιτικούς. Ο λόγος είναι απλός: οι ΗΠΑ θέλουν να φύγει από τη μέση ο Άσαντ.
Προκειμένου να το πετύχουν, έχουν ξεκινήσει την εκπαίδευση τρομοκρατών, εξοπλίζοντας και χρηματοδοτώντας τους ώστε να κάνουν στην Συρία ότι έκαναν και στη Λιβύη.
Και μιλούν συνεχώς για την αποκαλούμενη "μετριοπαθή αντιπολίτευση" την οποία υποστηρίζουν.
Το πρόβλημα είναι όμως ότι οι Σύριοι δεν υποστηρίζουν αυτή την "αντιπολίτευση". Δεν υφίσταται καν ως τέτοια. Όλες οι ένοπλες ομάδες που πολεμά ο στρατός του Άσαντ χρησιμοποιούν τις ίδιες τρομοκρατικές μεθόδους και θέλουν το ίδιο πράγμα - ένα "Ισλαμικό Κράτος".
Η υποστήριξη τέτοιων ομάδων -που ισοδυναμεί με προσπάθεια να διασφαλιστεί ότι θα καταλάβουν την κυβέρνηση στην Συρία- είναι κάτι αντίστοιχο με το να χρηματοδοτούσε, να εξόπλιζε και να εκπαίδευε η Ρωσία το [αριστερό] κόμμα των Πρασίνων στις ΗΠΑ ώστε να καταλάβουν δια της βίας τον Λευκό Οίκο και να πάρουν την εξουσία -και με την προϋπόθεση πως το κόμμα των Πρασίνων θα ήταν μια ακραία θρησκόληπτη και εξτρεμιστική ομάδα αποκεφαλιστών.
Η υποστήριξη τέτοιων ομάδων -που ισοδυναμεί με προσπάθεια να διασφαλιστεί ότι θα καταλάβουν την κυβέρνηση στην Συρία- είναι κάτι αντίστοιχο με το να χρηματοδοτούσε, να εξόπλιζε και να εκπαίδευε η Ρωσία το [αριστερό] κόμμα των Πρασίνων στις ΗΠΑ ώστε να καταλάβουν δια της βίας τον Λευκό Οίκο και να πάρουν την εξουσία -και με την προϋπόθεση πως το κόμμα των Πρασίνων θα ήταν μια ακραία θρησκόληπτη και εξτρεμιστική ομάδα αποκεφαλιστών.
Το να δίνεται τέτοια υποστήριξη σε οποιαδήποτε αντιπολίτευση μιας ξένης χώρας είναι αξιωματικά κάτι το εντελώς αντιδημοκρατικό. Ακόμα και η υπόνοια πως είναι κάτι αποδεκτό να πεις σε μια άλλη χώρα πως ο δημοκρατικά εκλεγμένος τους ηγέτης "πρέπει να φύγει από την μέση" θα έπρεπε να αποτελεί προσβολή στην νοημοσύνη κάθε σκεπτόμενου ατόμου σε αυτό τον πλανήτη.
Αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του υποτιθέμενου θεμελίου της δημοκρατίας: της θέλησης του λαού. Και δεν είναι μόνο αυτό.
Η "αντιπολίτευση" που η Δύση υποστηρίζει στη Συρία είναι κυριολεκτικά τρομοκράτες!
Αν διεξαχθούν σε σύντομο χρονικό διάστημα ξανά εκλογές στη Συρία, θα αποτελέσουν ακόμα ένα καίριο χτύπημα στον πόλεμο κατά του ιμπεριαλισμού και της τρομοκρατίας των ΗΠΑ/ΝΑΤΟ.
Όλοι οι σημαίνοντες Δυτικοί πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι να επαναλαμβάνουν μηχανικά τα εγκεκριμένα επιχειρήματα: "ο Άσαντ είναι δικτάτορας. Σκοτώνει τον ίδιο του το λαό.
Πρέπει να φύγει".
Φυσικά ψεύδονται και διαστρεβλώνουν την αλήθεια.
Αλλά με την Ρωσία και τη Συρία να βρίσκονται στο επίκεντρο των ειδήσεων, είναι μια τέλεια συγκυρία για μια ελεύθερη και δημοκρατική εκλογική διαδικασία στη Συρία.
Ο Άσαντ γνωρίζει πως θα νικήσει, γιατί απολαμβάνει τα υψηλά επίπεδα δημοτικότητας που έχει και ο Πούτιν μέσα στην χώρα του.
Τι θα μπορέσουν να πουν οι ΗΠΑ μετά από κάτι τέτοιο; Θα πρέπει ανοιχτά να αρνηθούν ότι υποστηρίζουν την δημοκρατία στη Συρία -στο όνομα της δημοκρατίας στη Συρία. Δεν θα είναι η πρώτη φορά που θα βρεθούν μπλεγμένοι στον ιστό που υφαίνουν με τα ίδια τους τα ψέματα.
Η Ρωσία και η Συρία τους έχουν ήδη εκθέσει αποκαλύπτοντας πόσο ξεδιάντροποι δολοφονικοί υποκριτές είναι ωθώντας τους να υπεραμυνθούν ανοιχτά τους τρομοκράτες που επιχειρούν στη Συρία.
Ο Πούτιν προσέφερε μια ευκαιρία στους Αμερικάνους (ακόμα και τώρα τους δίνει ευκαιρίες, όπως ακριβώς και ο Καίσαρας έδωσε στους εχθρούς του ευκαιρίες να συνετιστούν, μέχρι τέλους). Αν θέλουν πραγματικά να πολεμήσουν την τρομοκρατία, ας βοηθήσουν λοιπόν.
Αλλά δεν πρόκειται να το κάνουν. Και αυτό γιατί δεν μπορούν. Δεν είχαν ποτέ σκοπό τους να πολεμήσουν την τρομοκρατία. Στην πραγματικότητα, την υποστηρίζουν ενεργά, δημιουργώντας και αξιοποιώντας τον τρόμο διαχρονικά.
Και τώρα το γεγονός αυτό γίνεται τόσο ξεκάθαρο ώστε να μπορεί να το δει όλος ο κόσμος. Και αυτό είναι καλό για την πραγματική ελευθερία και την δημοκρατία.
Σχόλιο: Ο Άσαντ και ο Πούτιν που συχνά στιγματίζονται από τα Δυτικά αλλά και τα Ελληνικά ΜΜΕ ως "δικτάτορες" έχουν στην πραγματικότητα εκλεγεί από τους λαούς τους με πραγματικά ποσοστά 41.5% και 65% αντίστοιχα.
Παράλληλα, το πραγματικό ποσοστό του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 2015 είναι μόλις 20% επί του συνόλου των ψηφοφόρων.
Δηλαδή μόνο 1 στους 5 Έλληνες ψήφισαν τον Τσίπρα για πρωθυπουργό. Και αυτό για να εφαρμόσει το σκληρότερο Μνημόνιο και την χειρότερη λιτότητα που γνώρισε ποτέ η σύγχρονη Ελλάδα. Και αυτό σε απόλυτη αντίθεση με την ξεκάθαρη (και δεσμευτική) λαϊκή εντολή του δημοψηφίσματος του Ιουλίου που είπε ΌΧΙ σε αυτή την πολιτική γενοκτονίας, αλλά και σε πλήρη αντίθεση με την αντιπολιτευτική γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ όλα τα προηγούμενα Μνημονιακά χρόνια.
Με ποιο δικαίωμα λοιπόν επικαλούνται κάποιοι την "δημοκρατία" σε χώρες όπως η νέο-αποικιακή Ελλάδα του σήμερα, για να κάνουν κριτική σε άλλες χώρες των οποίων οι ηγέτες έχουν τουλάχιστο την ξεκάθαρη στήριξη των πολιτών τους;
Η υποκρισία είναι ξεκάθαρη.
Harrison Koehli
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου