Λίγο πιο μπροστά.. από το τίποτα
Από τους αρχαίους χρόνους έως τώρα πολλοί άνθρωποι,
άνδρες και γυναίκες, αναζητούν να δουν Αυτόν που μας δημιούργησε και να τον
δοξάσουν όπως του αξίζει με όλη την έννοια.
Να γίνουν και
αυτοί και εμείς παιδιά Του, αφού αυτός είναι ο πατέρας μας.
Το πνεύμα του ανθρώπου υπήρξε πάντοτε θεϊκά ζωντανό.
Σήμερα οι άνθρωποι
διερωτώνται ποιός είναι ο ΔΡΟΜΟΣ που πρέπει να ακολουθήσουν και πού μπορούν να βρουν
την αλήθεια.
Γιατί βρίσκουμε
πολλές φορές ανθρώπους να μας διδάξουν και έπειτα αντιλαμβανόμαστε ότι μόνον
αυτό δεν πράττουν, κάνοντάς μας να απελπιζόμαστε.
Χωρίς βεβαίως να
κρίνω κανέναν, κρίνω τον ίδιο τον εαυτό μου πρώτα γιατί δεν πράττω αυτό που
τουλάχιστον ξέρω και αφήνομαι και παρασύρομαι από πολλά γήινα υλικά πράγματα,
παρασύρομαι από το νόμο που έκαναν κάποιοι και πολλές φορές τον μεταχειρίζομαι
και ο ίδιος δήθεν για να τηρηθεί η τάξη. Σκοτώνοντας την πραγματική ελπίδα μέσα
από την προσπάθεια που κάνουμε να εφαρμοστεί ο νόμος, γινόμαστε καθαρά εχθροί
του ίδιου του εαυτού μας.
Ο άνθρωπος δε ζει με το γράμμα των νόμων αλλά με το
πνεύμα τους.
Ο Θεός έδωσε το
ΠΝΕΥΜΑ των νόμων αλλά οι άνθρωποι αλυσοδέθηκαν με το γράμμα τους.
Η αποτυχία των ανθρωποκεντρικών ιδεολογιών έχει αφήσει
ένα κενό στη ζωή πολλών ανθρώπων. Και δεν κατανοούμε ότι ο μεγαλύτερος κήρυκας
του θείου λόγου είναι ο κεκοιμημένος που μας δείχνει τη ματαιότητα του κόσμου. Δεν
κατανοούμε πως μέσα από το συνάνθρωπο και μέσα από τη φύση και όλη τη
δημιουργία μπορούμε να λατρεύσουμε το δημιουργό και ΚΥΡΙΟ μας.
Η υπηρεσία στους συνανθρώπους και στα δημιουργήματα του Πλάστη
είναι η καλύτερη μορφή λατρείας.
Το να υπηρετεί
κανείς άμεσα τους συνανθρώπους αποτελεί σημαντικό μέρος της θρησκευτικής
αναζήτησης καθώς ο μόνος τρόπος για να βρει κάποιος το Θεό είναι να τον δει
μέσα από τα δημιουργήματά του και να ενωθεί με αυτά. Καθένας μας, μπροστά στην
απεραντοσύνη της γης είμαστε σαν ένα σπυρί βρώμης στη στέπα.
Και η γη με τη
σειρά της, είναι μέσα στο ηλιακό σύστημα σαν ένα λιθάρι στην έρημο. Και ο
μεγάλος ήλιος με τους πλανήτες του δεν είναι παρά λίγοι κόκκοι άμμου ανάμεσα
στους γίγαντες ήλιους του Γαλαξία. Κι ο ίδιος αυτός Γαλαξίας δεν είναι παρά μιά
μικρή νησίδα μέσα στο πλήθος των αστρικών αρχιπελάγων.
Σ’ αυτή την
αφάνταστη απεραντοσύνη, ο άνθρωπος είναι μόλις κάτι πιο πολύ από το τίποτα. Κι
όμως, ενώ λίγο μόνο απέχουμε από το μηδέν, φέρουμε μέσα μας την εικόνα του Θεού
κι ολόκληρος ο παράδεισος είναι κλεισμένος στο στήθος μας
. Και όπως λέγει ο κύριος. «Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΕΝΤΟΣ
ΗΜΩΝ ΕΣΤΙΝ».
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου