Η Εκκλησία της Αγγλίας προστάτευε παιδόφιλους ιερείς

Σοκαριστικές λεπτομέρειες και στοιχεία για το πώς η Αγγλικάνική Εκκλησία έδινε συγχωροχάρτι σε παιδόφιλους ιερείς και υπαλλήλους της, παρουσιάζει μεγάλη έρευνα. Η Independent Inquiry into Child Sexual Abuse (IICSA) ξεκίνησε το 2014 μετά από εντολή της τότε υπουργού εσωτερικών της Αγγλίας, Τερέζα Μέι. Στόχος της είναι να αποκαλύψει πως αντιμετώπιζαν οι επίσημοι θεσμοί της χώρας τις καταγγελίες για παιδική σεξουαλική κακοποίηση και αν προστάτευαν επαρκώς τα παιδιά.

Το αποτέλεσμα της έρευνας αποτελεί κόλαφο για την Αγγλικανική Εκκλησία και επιβεβαιώνει όλα όσα τις έχουν προσάψει πάνω στο θέμα. Από την δεκαετία του 1940 μέχρι και του 2018 η Εκκλησία της χώρας συστηματικά... συγχωρούσε παιδόφιλους ιερείς και υπαλλήλους που δήλωναν ότι μετάνιωσαν πραγματικά και τους επέτρεπε να συνεχίσουν να εργάζονται αφήνοντας τα παιδιά στο έλεος τους.

«Η τακτική της Αγγλικανικής Εκκλησίας την έκανε ένα μέρος όπου οι παιδόφιλοι μπορούσαν να κρυφτούν με ευκολία» αναφέρει η έρευνα και τονίζει ότι συνολικά 390 ιερείς και υπάλληλοι καταδικάστηκαν για σεξουαλικά έγκλημα από το 1940 έως το 2018 όταν οι καταγγελίες ήταν χιλιάδες.

«Η συγχώρεση ήταν η κατάλληλη απάντηση»

«Η Εκκλησία συμπαραστεκόταν περισσότερο στα άτομα που κατηγορούνταν για σεξουαλική κακοποίηση παρά στα θύματα. Δημιουργούσε εμπόδια και προβλήματα τα οποία πολλά θύματα δεν κατάφερναν να ξεπεράσουν» τονίζεται στην έρευνα.

Η διοίκηση της αγγλικανικής Εκκλησίας θεωρούσε πως στις συγκεκριμένες υποθέσεις η "συγχώρεση ήταν η κατάλληλη απάντηση". Χαρακτηριστική είναι η υπόθεση του Τίμοθι Στόρεϊ του ιερέα ο οποίος αποδεδειγμένα κακοποίησε παιδιά. Ο Στόρεϊ απολογήθηκε και δήλωσε μετανιωμένος για όλα όσα έκανε με την Εκκλησία να του επιτρέπει να συνεχίσει το έργο του. Χαρακτηριστικό είναι ότι ένας από τους πρεσβύτερους στους οποίους μίλησε ο ιερέας είπε ότι «βασικά ήταν ένας καλός άνθρωπος και ένας αποτελεσματικός ιερωμένος».

Τελικά ο Στόρεϊ δεν είχε μετανιώσει και αυτή τη στιγμή εκτίει ποινή 15 ετών καθώς καταδικάστηκε για κακοποίηση αλλά και βιασμό παιδιών.

Όπως αναφέρει η έρευνα "κάποιοι θρησκευτικοί ηγέτες χρησιμοποίησαν τη συγχώρεση για να δικαιολογήσουν την αποτυχία τους να απαντήσουν κατάλληλα στις κατηγορίες". Παρότι είχαν στοιχεία δεν οδήγησαν τις υποθέσεις στη δικαιοσύνη και δεν έθεσαν εκτός Εκκλησίας άτομα τα οποία επανειλημμένα είχαν κατηγορηθεί. «Τους έδωσαν πρόσβαση σε περιβάλλον όπου θα μπορούσαν να κακοποιήσουν ξανά και ξανά» τονίζεται.

Πίεζαν τα θύματα να αποσύρουν τις καταγγελίες

Στοιχεία δείχνουν ότι οι αρμόδιοι της Εκκλησίας πίεσαν αρκετά θύματα είτε να αποσύρουν τις κατηγορίες, είτε να έρθουν σε συμβιβασμό με τα άτομα που τα κακοποιούσαν. Σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα θύτης και θύμα παρέμεναν στο ίδιο περιβάλλον. Έλεγαν στα παιδιά ότι είναι αμαρτία να μην μπορείς να συγχωρέσεις και τα ανάγκαζαν να το κάνουν ώστε να μην αμαυρώσουν την εικόνα της Εκκλησίας. Τους τόνιζαν επίσης ότι έχουν χρέος να μην αποκαλύψουν πουθενά τα όσα συνέβαιναν φέρνοντας ως παράδειγμα την εξομολόγηση και το χρέος να μένει μυστική.

Όπως προκύπτει πολλοί ιερείς και υπάλληλοι που κακοποιούσαν παιδιά εξομολογούνταν τα εγκλήματα τους αλλά οι υποθέσεις δεν προχωρούσαν. Οι εξομολογητές απλά τους ζητούσαν να μετανιώσουν και στις πλειονότητα των περιπτώσεων δεν ενημέρωναν κανέναν.

Μια άλλη χαρακτηριστική περίπτωση είναι αυτή του Ίαν Χιούζ ο οποίος καταδικάστηκε το 2014 όταν βρέθηκαν στον υπολογιστή του 8000 φωτογραφίες παιδικής πορνογραφίας. Εκπρόσωπος της Εκκλησίας είχε υποστηρίξει ότι είχε "παραπλανηθεί στο να δει παιδική πορνογραφία".

Ακόμα και ανώτερα στελέχη της Εκκλησίας όπως ο επίσκοπος και προσωπικός φίλος του πρίγκιπα Καρόλου, Πίτερ Μπολ χρησιμοποιούσαν τη θέση τους για να αποπλανήσουν εφήβους. Άνθρωποι όπως ο Μπολ όχι μόνο είχαν ισχυρή υποστήριξη αλλά ουσιαστικά κάλυπταν και άλλους με την ίδια διεστραμμένη τάση.

Σεχταρισμός και ατιμωρησία

Η έρευνα μιλάει για ένα κλίμα σεχταρισμού που κυριαρχούσε στη Εκκλησία και έβαζε το συμφέρον της πάνω από την προστασία των παιδιών. «Οι θύτες όχι μόνο προστατεύονταν από τους συνεργάτες τους αλλά επέστρεφαν στην Εκκλησία. Υπήρχαν πιέσεις να παραμείνουν κανονικά στη θέση τους χωρίς κανείς να σκεφτεί την προστασία των παιδιών και των ευάλωτων ενηλίκων» τονίζεται.

Εκφράζεται επίσης η έντονη ανησυχία για το γεγονός ότι η δύναμη και η ανεξαρτησία της Εκκλησίας οδηγεί σε ατιμωρησία και συγκάλυψη πολλών υποθέσεων. Καταγγελίες είτε δεν εξετάστηκαν καν, είτε έμειναν στο συρτάρι. «Η πρωταρχική ανησυχία της Εκκλησίας ήταν να προστατέψει την φήμη και όχι να υποστηρίξει και να βοηθήσει τα θύματα. Κορυφαία μέλη της αρνήθηκαν να μεταφέρουν τις καταγγελίες στις Αρχές και προτίμησαν να τις χειριστούν εσωτερικά για όσο περισσότερο χρόνο ήταν αυτό δυνατό. Παρεμπόδισαν τις έρευνες και βοήθησαν κάποιους θύτες να ξεφύγουν από τη Δικαιοσύνη» τονίζεται.

Τα στοιχεία έδειξαν ότι εντός της Αγγλικανικής Εκκλησίας επικρατεί ένα κλίμα φόβου και μυστικότητας για τη σεξουαλικότητα ενώ υπάρχει και μια σύγχυση καθώς η παιδοφιλία ταυτίζεται με την ομοφυλοφιλία. Παράλληλα στο ποίμνιο μεταδίδεται η εικόνα ότι ο ηθικός κώδικας της Εκκλησίας καθιστά αδύνατη ή έστω απίθανη τη σεξουαλική κακοποίηση. Αυτό συμβάλει στο να εξαφανίζονται χωρίς έρευνα πολλές από τις καταγγελίες.

Ολοκληρώνοντας η έρευνα αναφέρει ότι «για πολλές δεκαετίες η Εκκλησία της Αγγλίας απέτυχε να προστατέψει παιδιά και εφήβους από τους σεξουαλικούς δράστες». Τονίζει ότι για να επέλθει πραγματική αλλαγή πρέπει να αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζονται οι καταγγελίες και να υπάρχει η κατάλληλη υποστήριξη στα θύματα.

Η έρευνα ουσιαστικά επιβεβαιώνει αυτό που ήταν γνωστό για την Αγγλικανική Εκκλησία και δυστυχώς ισχύει και σε περιπτώσεις όπως της αντίστοιχης Ισπανικής και Γερμανικής. Στο βωμό της προστασίας της καλής φήμης και της αψεγάδιαστης εικόνας θυσιάζεται η αλήθεια. Τα θύματα αντιμετωπίζονται σε πολλές περιπτώσεις σαν εχθροί της Εκκλησίας που θα την αμαυρώσουν. Οι θύτες προστατεύονται, παίρνουν δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες και με το σύστημα των συνεχών μεταθέσεων εξαφανίζονται αφού έχουν κάνει τα εγκλήματα τους. Ζωές καταστρέφονται και οικογένειες που εμπιστεύτηκαν τα παιδιά τους στην Εκκλησία αντιμετωπίστηκαν με εχθρικότατα ή χλευασμό όταν κατήγγειλαν κακοποίηση ή απρεπή συμπεριφορά.