12 Ιαν 2019

Αυτοαιμοθεραπεία:Επανενεργοποίηση της αυτοϊασης

Ο όρος αυτοαιμοθεραπεία αποδίδεται στον Δρ. Paul Ravaut στις αρχές του περασμένου αιώνα (1912), και βασικά μπορεί να περιγραφεί ως η χορήγηση του δικούς μας αίματος στον εαυτό μας. Όπως όταν πάμε για εξετάσεις αίματος και μας παίρνουν το αίμα με σύριγγα και βελόνα από το βραχίονα, έτσι λαμβάνουμε το αίμα και σε αυτή τη θεραπεία, με την διαφορά ότι σε αυτή την περίπτωση, το αίμα μας εισάγεται αμέσως μόλις τραβηχτεί στους γλουτιαίους μύες μας (ενδομυϊκά). 

Για να δείτε πως αυτή η απλή θεραπευτική τεχνική αποδείχτηκε εξαιρετικά χρήσιμη στην ιστορία της ιατρικής, θα ξεκινήσουμε με ένα από τα πιο ενδιαφέρον ερευνητικά άρθρα που έχουν γραφτεί για το θέμα. Με τον τίτλο 'Autohemotherapy in Psychiatry' [αυτοαιμοθεραπεία στην ψυχιατρική] δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Maryland State Medical Journal το 1955 από τον Robert Reddick που ήταν τότε πρόεδρος της Dorchester County Medical Society. Ανάμεσα σε άλλα αναφέρει,
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων τριών δεκαετιών έχουν αναφερθεί ευεργετικά αποτελέσματα από τη χρήση της αυτοαιμοθεραπείας στη θεραπεία των ακόλουθων παθήσεων: πνευμονική φυματίωση, εθισμό στα ναρκωτικά, οστρακιά, ακμή, δερματικές μολύνσεις, ρευματικό πυρετό, διάφορες δερματικές παθήσεις, παθήσεις στην εγκυμοσύνη, ορμονικές ανεπάρκειες, σεξουαλικά μεταδιδόμενες παθήσεις, έρπητα ζωστήρα, διάφορες αλλεργίες, σηπτικές καταστάσεις μετά από αποβολή και άμβλωση, πυώδη εξανθήματα, διάφορες λοιμώξεις από ιούς, κνίδωση, ασθένειες ορού, ημιπληγία, βρογχικό άσθμα, οξεία χορεία, έλκος στα πόδια, ελονοσία, πλευρίτιδα, λύσσα, ηπατίτιδα Β, οισολογικό ορό, αρθρίτιδα, σύνδρομο Guillain-Barré, οξεία πρόσθια πολιομυελίτιδα, διφθεριτική πολυνηρίτιδα, δωδεκαδακτυλικό συρίγγιο, φυματιώδη περιτονίτιδα, καρδιαγγειακές παθήσεις, προβλήματα εμμηνόρροιας και εμμηνόπαυσης, διάφορες πνευμονίες, ψωρίαση κ.ά.
Μια πολύ πειστική λίστα της οποίας δεν πρέπει να υποτιμήσουμε το ιστορικό. Θα επανέλθουμε σε αυτήν αργότερα, αλλά πρώτα , ας επιστρέψουμε στην αναφορά του Reddick για την αυτοαιμοθεραπεία σε ψυχιατρικούς ασθενείς: 
Σύμφωνα με τις προκαταρκτικές παρατηρήσεις του συγγραφέα για τη χρήση της αυτοαιμοθεραπείας σε χρόνιες ψυχικές διαταραχές το 1955, σε 25 χρόνιους ασθενείς του κρατικού νοσοκομείου χορηγήθηκε με ένεση το δικό τους αίμα για περίοδο 6 μηνών. Την αρχική ομάδα αποτελούσαν 13 άτομα με σχιζοφρένεια, 6 άτομα με εκφυλιστικά σύνδρομα, 3 άτομα με παράνοια, και 3 άλλα άτομα, ένα με μανιοκατάθλιψη, ένα με ψύχωση με εγκεφαλική αρτηριοσκλήρωση και το άλλο με ψύχωση λόγω αλκοόλ.

Από αυτή την ομάδα, 19 ασθενείς ή το 76% των ασθενών που έλαβαν τη θεραπεία παρουσίασαν κοινωνική ανάκαμψη, στο σημείο που ήταν σε θέση να εγκαταλείψουν το νοσοκομείο και να αναλάβουν τις προηγούμενες δραστηριότητες τους. Από τους έξι ασθενείς που συνέχισαν να χρειάζονται νοσηλεία στο τέλος της θεραπευτικής περιόδου, οι τρεις ήταν πολύ καλύτερα, δύο ήταν κάπως καλύτερα, και η κατάσταση ενός ατόμου παρέμεινε αμετάβλητη.

Οι 11 από τους 13 ή το 85% των ασθενών με σχιζοφρένεια βελτιώθηκαν επαρκώς ώστε να μην χρειάζονται πλέον νοσηλεία, ενώ τα δύο τρίτα των ατόμων με εκφυλιστικά σύνδρομα και των παρανοϊκών εμφάνισαν επίσης κοινωνική ανάκαμψη.
Δεν γνωρίζω καμιά θεραπευτική προσέγγιση στις μέρες μας που να έχει αυτό το ποσοστό επιτυχίας. Ίσως κάποιες ειδικές κλινικές που χρησιμοποιούν πολυθεραπευτική ολιστική προσέγγιση να έχουν παρόμοια αποτελέσματα, σίγουρα όμως όχι τα κρατικά νοσοκομεία που χρησιμοποιούν συμβατικές θεραπείες. 

Η αυτοαιμοθεραπεία εχορηγείτο μια φορά την εβδομάδα για διάρκεια 6 μηνών. Κατά την αρχική θεραπεία αφαιρούσαν 5 ml (cc) αίματος από τη μεσοβασιλική φλέβα του βραχίονα υπό ασηπτικές συνθήκες, ακολουθούμενη από άμεση βαθιά ενδομυϊκή επανέγχυση στους γλουτούς, στην περιοχή του ανώτερου εξωτερικού τεταρτημορίου. Ο μέσος χρόνος που παρέμεινε το αίμα στη σύριγγα ήταν πενήντα πέντε δευτερόλεπτα. 

Μετά την Τρίτη χορήγηση, υπό την προϋπόθεση ότι δεν υπήρξε οποιαδήποτε αρνητική αντίδραση στην αυτοαιμοθεραπεία των 5 ml (cc), η δοσολογία του αίματος αυξανόταν στα 10 ml (cc). Εάν το αίμα είχε αφαιρεθεί από τον αριστερό βραχίονα, τότε η ένεση γινόταν στο δεξί γλουτό, κι αντίστροφα. 

blood test

Το αίμα αφαιρείται από το βραχίονά σας χρησιμοποιώντας σύριγγα και βελόνα, ακριβώς όπως όταν δίνεται αίμα για εργαστηριακή ανάλυση
Η έρευνα περιέλαβε επίσης μια ομάδα ελέγχου στην οποία τα άτομα έλαβαν ένεση ισοτονικού χλωριούχου νατρίου ή φυσιολογικού διαλύματος αντί για αίματος. Ωστόσο, όπως τα υπόλοιπα άτομα της έρευνας, τους είχαν και αυτούς πάρει αίμα από το βραχίονα. 

Οι περισσότεροι από τους ασθενείς στην ομάδα θεραπείας είχαν διαγνωστεί με σχιζοφρένεια και μερικοί είχαν υποβληθεί σε ηλεκτροσπασμοθεραπεία ή θεραπεία σοκ ινσουλίνης, ή και τα δύο, χωρίς βελτίωση. Τα άτομα βίωναν τις ψυχικές διαταραχές τους για διάρκεια από 2 μέχρι 49 χρόνια. Είκοσι τρεις ασθενείς ή 92% των ασθενών που έλαβαν την θεραπεία εμφάνισαν κοινωνική ανάκαμψη, καθόσον μπορούσαν να φύγουν από το νοσοκομείο και να αναλάβουν τις προηγούμενες δραστηριότητες τους. Βελτίωση βίωσαν και τα υπόλοιπα άτομα. Αυτοί στην ομάδα ελέγχου παρέμειναν στην ίδια κατάσταση, εκτός από έναν, ο οποίος χειροτέρεψε και πέθανε κατά τη διάρκεια της νοσηλείας. 

Η εργαστηριακή ανάλυση έδειξε μείωση του ποσοστού ιζηματογένεσης (δείκτης φλεγμονής) και εξομάλυνση των επιπέδων πρωτεΐνης στο αίμα. Παρατηρήθηκε επίσης αύξηση του αριθμού των λεμφοκυττάρων στο αίμα λίγες ώρες μετά την εφαρμογή της αυτοαιμοθεραπείας. Μια από τους ασθενείς είχε μια ασυνήθιστη αντίδραση στη θεραπεία: παρουσίασε φλυκταινώδη δερματικά εξανθήματα που εξαφανίστηκαν όμως μετά από αυθόρμητη ή εσκεμμένη αποστράγγιση. Η ίδια ασθενής είχε επίσης αύξηση 22 μονάδων στη μέτρηση του δείκτη νοημοσύνης, πράγμα που σημαίνει ότι βίωσε αλλαγή από ένα ελαττωματικό επίπεδο σε ένα ανώτερο επίπεδο στην ικανότητα αφηρημένης σκέψης ή στην ικανότητα σχηματισμού εννοιών. Κι αυτό παράλληλα με την προφανή βελτίωση της συμπεριφοράς της ασθενούς και την απόκτηση επίγνωσης ως προς την κατάστασή της, πράγμα που κατέστη εμφανή μετά την τρίτη αυτοαιμοθεραπεία. Ενθαρρύνω ιδιαιτέρως την ανάγνωση της λεπτομερούς περιγραφής αυτής της περίπτωσης στην αρχική μελέτη. Αξίζει να της ρίξετε μια ματιά. 

Υπάρχουν πολλές θεωρίες σχετικά με το γιατί η αυτοαιμοθεραπεία φέρει αποτελέσματα. Κάποιοι ισχυρίζονται ότι το αίμα που εκχύνεται στο σώμα μας δρα ως ξένο σώμα και ενεργοποιεί το δικτυοενδοθηλιακό σύστημα, ένα δίκτυο κυττάρων και ιστών που βρίσκεται σε ολόκληρο το σώμα και το αίμα (δηλαδή το γενικό συνδετικό ιστό, τη σπλήνα, το συκώτι, τους πνεύμονες, το μυελό των οστών και τους λεμφαδένες). Αυτή η ενεργοποίηση διεγείρει το ανοσοποιητικό σύστημα και τον μυελό των οστών για να αυξήσει την παραγωγή μακροφάγων κυττάρων, τα οποία στη συνέχεια καθαρίζουν το σώμα από επιβλαβή μικρόβια, καρκινικά κύτταρα και άλλες ακαθαρσίες. Πάρτε για παράδειγμα την εξαιρετικά ακριβή θεραπεία GcMAF, η οποία ισχυρίζεται ότι φέρει αποτελέσματα λόγω του ότι αυξάνει τον αριθμό των μακροφάγων κυττάρων. Η αυτοαιμοθεραπεία αυξάνει τα επίπεδα των μακροφάγων στο αίμα για 5 μέρες. Όπως εξηγεί η Δρ Dina Soliman, καθηγήτρια στο πανεπιστήμιο του Κάϊρου και ειδικός στην αιματοπαθολογία:
Όταν υπάρχει αίμα στον μυ, το δικτυοενδοθηλιακό σύστημα ενισχύεται τέσσερις φορές περισσότερο και αυτή η ενίσχυση κρατά για 5 μέρες. Τα μακροφάγα στο αίμα υπό φυσιολογικές συνθήκες κυμαίνονται στο 5%, με την αυτοαιμοθεραπεία όμως, υπάρχει αύξηση από 5-22% μέσα σε 8 ώρες και αυτό διαρκεί για 5 μέρες μετά τη θεραπεία. Από την 5η στην 7η μέρα αρχίζει να σημειώνεται μείωση, και πέφτει πάλι στο 5% την 7η μέρα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η αυτοαιμοθεραπεία πρέπει να επαναλαμβάνεται κάθε 7 ημέρες και μπορεί να χορηγείται για 10, 15 ή 20 χρόνια χωρίς οποιεσδήποτε αντενδείξεις.
Αυτό προσφέρει εκτενή οφέλη σε χρόνιες παθήσεις και μπορεί να εξηγήσει τα θετικά αποτελέσματα που βλέπουμε με την αυτοαιμοθεραπεία. Η Δρ Soliman διεξήγαγε μια μελέτη σε 176 ασθενείς που υπέφεραν από διάφορες ασθένειες όπως διαβήτη τύπου 1, βρογχικό άσθμα, χρόνια ιγμορίτιδα, αλλεργική επιπεφυκίτιδα, αλλεργική ρινίτιδα, δερματικά προβλήματα (κυστίδια, έκζεμα, έλκος), προβλήματα με τα νύχια (μόλυνση, παρωνυχία) , γαστρεντερικές διαταραχές, δυσανεξία στη λακτόζη, ασθένειες συνδετικού ιστού, κόπωση, βαριά μυασθένεια, ινομυαλγία, ουρική αρθρίτιδα, οστεοαρθρίτιδα ή αρθροπάθεια, πόνος χαμηλά στην πλάτη με αλλοιώσεις Modic Τύπου 1 στο MRI (με ή χωρίς σπονδυλική στένωση), αυτοάνοσα νοσήματα (αγκυλοποιητική σπονδυλίτιδα, ρευματοειδής αρθρίτιδα) και μολυσματικές κολπικές εκκρίσεις. Στη μελέτη χορηγήθηκαν 8-12 ενέσεις χρησιμοποιώντας 3 έως 10 cc του αίματος του ίδιου του ασθενή για περίοδο 4-6 εβδομάδων. 

Τα αποτελέσματα σε άτομα με διαβήτη τύπου 1 τράβηξαν την προσοχή μου:
Η τιμή της γλυκοζυλιωμένης αιμοσφαιρίνης (HbA1c) αυτών των δύο ατόμων μετρήθηκε πριν από την έναρξη της θεραπείας και ήταν 8,5 και 8,9 αντίστοιχα (κανονική κλίμακα 4,6-6). Κατά τη διάρκεια της θεραπείας δεν άλλαξαν ούτε τις διατροφικές τους συνήθειες ούτε τις μονάδες ινσουλίνης που χρησιμοποιούσαν. Η θεραπεία διήρκησε 7 μήνες, μια φορά την εβδομάδα. Η τιμή της HbA1c επαναμετρήθηκε 4 μήνες μετά την διακοπή της θεραπείας και ήταν 6,3 και 6,9 αντίστοιχα. 5 μήνες αργότερα, η HbA1c επαναμετρήθηκε πάλι και ήταν 8,5 και 9,5 αντίστοιχα.
Η γλυκοζυλιωμένη αιμοσφαιρίνη (HbA1c) είναι δείκτης των επιπέδων σακχάρου στο αίμα ενός ατόμου τους τελευταίους 3 μήνες. Φαίνεται ότι με την αυτοαιμοθεραπεία μπορεί κανείς να έχει αποτελέσματα που τα φάρμακα για το διαβήτη και η θεραπεία με ινσουλίνη δεν μπορούν να επιτύχουν σε ορισμένους διαβητικούς. Στη μελέτη της Soliman, όλοι οι ασθενείς και όλες οι καταστάσεις που προαναφέρθηκαν είδαν βελτίωση. 

Ίσως η πιο καλά τεκμηριωμένη ευεργετική επίδραση της αυτοαιμοθεραπείας κατά τα τελευταία χρόνια να είναι η θεραπευτική δράση της σε λοιμώξεις του έρπητα ζωστήρα. Στους ηλικιωμένους, ο έρπητας ζωστήρας έχει συχνά πολύ εξουθενωτικά συμπτώματα με χρόνιο και επίμονο πόνο που μερικές φορές δεν ανταποκρίνεται ούτε και σε οπιοειδή. Το 1997, ο Δρ John H. Owlin δημοσίευσε ένα άρθρο όπου συνόψισε την εμπειρία του με την αυτοαιμοθεραπεία στον έρπητα ζωστήρα. Όπως αναφέρει,
Ο έρπητας ζωστήρας επηρεάζει ένα σημαντικό αριθμό ατόμων ηλικίας άνω των 50 ετών. Μέχρι σήμερα δεν υπάρχει ικανοποιητική θεραπεία. Έχω παρατηρήσει δραματική ανταπόκριση ασθενή με έρπητα ζωστήρα στην αυτοαιμοθεραπεία: ο πόνος είχε εντελώς ανακουφιστεί μέσα σε 48 ώρες και οι πληγές εξαφανίστηκαν σε 5 μέρες χωρίς να ξαναεμφανιστούν. Ούτε ο πόνος, ούτε οι πληγές. Τότε ξεκίνησε η αυτοαιμοθεραπεία άλλων ασθενών με έρπητα. Σε 25 ασθενής με έρπητα χορηγήθηκαν 10 ml δικού τους αίματος - που πάρθηκαν από την φλέβα του βραχίονα - στους γλουτούς. Υπήρξε 100% θετική αντίδραση σε 20 ασθενείς στους οποίους χορηγήθηκε αυτοαιμοθεραπεία εντός 7 εβδομάδων από την εμφάνιση κλινικών συμπτωμάτων και σε 1 άλλον που έλαβε αυτοαιμοθεραπεία εντός 9 εβδομάδων. Δεν εμφανίστηκαν καθόλου δυσάρεστα συμπτώματα κατά τη θεραπεία. Η αυτοαιμοθεραπεία έχει αποδειχθεί ότι είναι αποτελεσματική στην εξάλειψη των κλινικών επακολουθιών σε αυτές τις περιπτώσεις μολύνσεων από έρπητα και αυτά τα αποτελέσματα δικαιολογούν περαιτέρω αυστηρή κλινική έρευνα.
Η μελέτη αυτή περιλαμβάνει περιπτώσεις έρπητα ζωστήρα που επηρέασαν τα μάτια. Στον παρακάτω πίνακα, μπορείτε να δείτε την εξέλιξη κάθε περίπτωσης: 

herpes zoster autohemotherapy table
Υπάρχει επίσης μια πολύ παλιά εργασία που δείχνει πώς η αυτοαιμοθεραπεία είναι ήπιο διεγερτικό του επινεφριδιακού φλοιού που στη συνέχεια αυξάνει την έκκριση των ορμονών του, οδηγώντας σε χαμηλότερο αριθμό κυκλοφορούντων ηωσινόφιλων. Αυτό μπορεί να είναι ιδιαίτερα σχετικό για άτομα που υποφέρουν από κνίδωση ή αλλεργικές αντιδράσεις. 

Στις μέρες μας, η αυτοαιμοθεραπεία συνταγογραφείται στην αθλητική ιατρική και την ορθοπεδική. Σε προβλήματα με χρόνια εκφυλιστικά γνωρίσματα η αυτοαιμοθεραπεία μπορεί να φανεί πιο χρήσιμη από τις πιο τυπικές θεραπείες. Το 2003, οι Δρ Scott G. Edwards και James H. Calandruccio δημοσίευσαν την εμπειρία τους με την αυτοαιμοθεραπεία σε περιπτώσεις επικονδυλίτιδας του αγκώνα στο ιατρικό περιοδικό Journal of Hand Surgery. Όπως γράφουν:
Σκοπός: Οι περισσότερες μη χειρουργικές θεραπείες για την επικονδυλίτιδα του αγκώνα έχουν επικεντρωθεί στην καταστολή μιας φλεγμονώδους διαδικασίας που δεν υπάρχει στην πραγματικότητα σε συνθήκες τενοντίωσης. Η έγχυση αυτόλογου αίματος μπορεί να παρέχει τους απαραίτητους κυτταρικούς και χυμικούς διαμεσολαβητές για την πρόκληση θεραπευτικής έναρξης. Σκοπός αυτής της μελέτης ήταν να αξιολογηθούν μελλοντικά τα αποτελέσματα της επικονδυλίτιδας του αγκώνα που υποβλήθηκε σε θεραπεία με αυτόλογες ενέσεις αίματος.

Μέθοδος: Σε 28 ασθενείς με επικονδυλίτιδα του αγκώνα δόθηκαν 2 ml αυτόλογου αίματος σε μυ του αντιβράχιου (μακρός κερκιδικός εκτείνων τον καρπό). Όλοι οι ασθενείς είχαν αποτύχει σε προηγούμενες μη χειρουργικές θεραπείες συμπεριλαμβανομένων όλων ή συνδυασμού των ακολούθων: φυσική θεραπεία, νάρθηκα, μη στεροειδή αντιφλεγμονώδη φάρμακα και ενέσεις στεροειδών. Οι ασθενείς διατηρούσαν καθημερινά προσωπικά αρχεία καταγραφής και βαθμολογούσαν τον πόνο τους (0-10) και ταξινομούσαν τον εαυτό τους σύμφωνα με το Nirschl staging (0-7).

Αποτελέσματα: Η μέση περίοδος παρακολούθησης ήταν 9.5 μήνες (6-24 μήνες). Μετά από τις αυτόλογες ενέσεις αίματος η μέση βαθμολογία πόνου μειώθηκε από 7.8 σε 2.3. Η μέση βαθμολογία Nirschl μειώθηκε από 6.5 σε 2.0. Για τους 9 ασθενείς που έλαβαν περισσότερες από μία έγχυση αίματος, η μέση βαθμολογία πόνου και το στάδιο Nirschl πριν από την ένεση ήταν 7,2 και 6,6, αντίστοιχα. Μετά τη δεύτερη έγχυση αίματος, ο πόνος και οι βαθμολογίες Nirschl ήταν και οι δύο 0,9. Δύο ασθενείς έλαβαν μια τρίτη έγχυση αίματος που έφερε τόσο τον πόνο όσο και τα αποτελέσματα Nirschl στο 0.

Συμπεράσματα: Μετά από θεραπεία με αυτόλογη ένεση αίματος, 22 ασθενείς (79%) για τους οποίους είχαν αποτύχει οι προηγούμενες μη χειρουργικές θεραπείες, βίωσαν απόλυτη ανακούφιση από τον πόνο, ακόμη και κατά τη διάρκεια έντονης δραστηριότητας. Η μελέτη αυτή προσφέρει ενθαρρυντικά αποτελέσματα μιας εναλλακτικής και ελάχιστα επεμβατικής θεραπείας για αντιμετώπιση της παθοφυσιολογίας της επικονδυλίτιδας του αγκώνα, τη στιγμή που παραδοσιακές μη χειρουργικές επεμβάσεις έχουν αποτύχει να φέρουν κάποιο αποτελέσματα.
Όντως, η δράση της αυτοαιμοθεραπείας κατά ολόκληρο το ιστορικό της χρήσης της είναι τόσο πειστική που ευνοώ τη θεωρία ότι η αυτοαιμοθεραπεία ενεργοποιεί στην πραγματικότητα τα βλαστοκύτταρα. Αυτό δεν είναι καθόλου παρατραβηγμένο αν λάβουμε υπόψη ότι μια μελέτη που δημοσιεύτηκε το 2017 έδειξε ότι ο ηλεκτροβελονισμός διέγειρε την απελευθέρωση μεσεγχυματικών στελεχιαίων κυττάρων στο περιφερικό αίμα μέσω της ενεργοποίησης του νευρικού συστήματος. Κάποιοι θεωρούν ότι η πρακτική της βεντούζας και ο βελονισμός είναι έμμεσοι τρόποι να κάνει κανείς αυτοαιμοθεραπεία. 

Η νονά μου έλαβε θεραπεία με βλαστοκύτταρα σε μια εξειδικευμένη κλινική και τα ευεργετικά αποτελέσματα που βίωσε από αυτή τη μέθοδο θεραπείας δεν ήταν αναγκαστικά καλύτερα από αυτά που έχει βιώσει από την αυτοαιμοθεραπεία και άλλες μη συμβατικές θεραπείες. Η αυτοαιμοθεραπεία είναι σημαντικά λιγότερο επεμβατική από τη θεραπεία των βλαστικών κυττάρων η οποία περιλαμβάνει την εξαγωγή λιποκυττάρων από τον ιστό της κοιλιάς ή από το μυελό των οστών από το οστό του ισχίου. 

Λάβετε υπόψη το ακόλουθο απόσπασμα από μια ιστορική ανασκόπηση που δημοσιεύθηκε από τον S.H. Shakman στο Autohemotherapy Reference Manual (Εγχειρίδιο αναφοράς για την αυτοαιμοθεραπεία):
Τουλάχιστον δύο πρόσφατα άρθρα έδειξαν ότι
  • η χρήση επανέγχυσης πλήρους αίματος είναι συγκρίσιμη με τη χρήση των βλαστικών κυττάρων από το αίμα, άρα προτιμότερη λόγω της πολύ μεγαλύτερης απλότητας και ευκολίας για ταχεία χορήγηση.
  • Υποστήριξαν επίσης ότι η χρήση είτε πλήρους αίματος είτε βλαστικών κυττάρων είναι προτιμότερη από αυτή του μυελού των οστών
Ο Δρ Luiz Moura, ένας βραζιλιάνος γιατρός, μιλά για την κλινική του εμπειρία με την αυτοαιμοθεραπεία σε μια συνέντευξη που είναι διαθέσιμη στο youtube. Από την κλινική βελτίωση περιφερικής αγγειακής πάθησης που τεκμηριώνεται από αγγειογραφίες στην εξάλειψη της ακμής, αξίζει να ακούσετε την εμπειρία του: 


Ανεξάρτητα από τους βασικούς υποκείμενους λόγους για τους οποίους η αυτοαιμοθεραπεία είναι τόσο χρήσιμη, το ιστορικό των αποτελεσμάτων είναι εξαιρετικό και πολλές μαρτυρίες από φίλους αλλά κι εμένα την ίδια υποστηρίζουν αυτό το ιστορικό. 

Υπάρχουν ανεπιθύμητες παρενέργειες με την αυτοαιμοθεραπεία; Εκτός από την ψυχιατρική περίπτωση που προανέφερα, υπάρχουν και άλλες καταγεγραμμένες περιπτώσεις όπου παρατηρήθηκαν προσωρινά φλυκταινώδη εξανθήματα, κνίδωση, πυρετός και μεταβατικός πόνος, που όλα φαίνεται ότι αποτελούν κάποιου είδους θεραπευτική κρίση. Αυτά τα συμπτώματα συνήθως υποχωρούν μέσα σε λίγες ημέρες και είναι κατά κανόνα συχνότερα τις πρώτες φορές που λαμβάνει κάποιος τη θεραπεία. Σε ορισμένες περιπτώσεις, η ψωρίαση επιδεινώθηκε. Όπως πάντα, κάνετε τη δική σας μελέτη και συμβουλευτείτε το γιατρό σας προτού ξεκινήσετε οποιαδήποτε καινούρια θεραπευτική μέθοδο. 

Βιβλιογραφικές Αναφορές 

Scott G. Edwards, James H. Calandruccio. Autologous Blood Injections for Refractory Lateral Epicondylitis. The Journal of Hand Surgery. 2003. doi:10.1053/jhsu.2003.50041 

John H. Owlin, Helen V. Ratajczak, Robert V. House. Successful Treatment of Herpetic Infections by Autohemotherapy. The Journal of Alternative and Complementary Medicine. Volume 3, n. 2, 1997, pp 155-158. 

Robert H. Reddick, Autohemotherapy in Psychiatry, Maryland State Medical Journal (1955). 

Gordon C. Sauer. Evidence of Adreno-Cortical Stimulation by Autohemotherapy. The Journal of Investigative Dermatology. 1950. 

S. Hale Shakman. (1998) Autohemotherapy Reference Manual: Definitive Guide & Historical Review, From Bloodletting to Stem Cells. Createspace 

Dina Soliman. New Erra with Auto-Haemotherapy. Journal of Physical Science and Application 7 (2) (2017) 31-35. doi: 10.17265/2159-5348/2017.02.005


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Copyright © All rights reserved - Επιτρέπεται αναδημοσίευση μόνο αν αναφέρεται το Dialefsis